Barbara leunt ontspannen achterover en begint haar verhaal. "Ik ben Barbara, 45 jaar, moeder van 2 jongens en woon samen. Samen met mijn gezin woon ik in Arnhem. Ongeveer drie jaar geleden ben ik in de zorg terecht gekomen, en dat begon eigenlijk allemaal bij de STMG. Maar voordat ik hieraan begon zat ik op kantoor bij een bedrijf waar ik 15 jaar gewerkt heb. Hier heb ik diverse functies gehad; van secretaresse naar media-adviseur naar de afdeling sales-support. Helaas werd ik wegens overname van het bedrijf boventallig verklaard. Ik kreeg een vertrekregeling en werd 4 maanden vrijgesteld van werk. Omdat ik geen 4 maanden thuis wilde zitten ben ik vrijwilligerswerk gaan zoeken. Vrienden suggereerden al wel eens dat ik de zorg in moest gaan werken, iets wat mij zelf voorheen eigenlijk niets leek."

Toch besloot ik toen vrijwilligerswerk te doen in de gehandicaptenzorg. En dat was zo ontzettend leuk! Ik werkte op een woongroep met 8 mensen met verschillende beperkingen," legt Barbara uit. "We deden van alles, van cakejes bakken tot voorlezen en wandelen. Activiteiten die je mag doen zonder een diploma. En dat doe ik vandaag de dag nog steeds, naast mijn baan bij STMG."

Vrijwilligerswerk in de gehandicaptenzorg was Barbara’s eerste ontmoeting met de zorg. Dat het zo goed beviel, had ze van tevoren niet verwacht. “Nadat mijn vrijwilligerswerkperiode voorbij was, had ik tijdelijk elders een kantoorbaan, maar dat beviel niet. Door corona en andere omstandigheden kwam ik weer thuis te zitten. Toen heb ik meerdere sollicitaties verstuurd op functies als gastvrouw bij verzorgingstehuizen, maar werd ik afgewezen omdat ze mij te commercieel vonden. Toen zag ik bij STMG de mogelijkheid om een soort stage te lopen voor twee à drie maanden, om daarna, als het goed beviel, te starten met de opleiding. Dus dat heb ik gedaan.” vertelt Barbara. “Voordat ik het traject inging liep ik eerst vrijblijvend een dag met iemand mee. Die dag beviel mij erg goed. De diversiteit en de vrijheid spraken mij vooral erg aan. Ik heb echt het gevoel dat ik mijn eigen kleine toko run.”

'Hoe ziet een werkdag van jou eruit?'

"De ochtenddienst begint om 07:00 uur. Gedurende die tijd ga ik langs bij ongeveer 14 cliënten. Vaak heb ik te maken met mensen die wat complexere zorg nodig hebben, wat betekent dat ik meer tijd aan elke patiënt besteed. In de praktijk betekent dit minder cliënten, maar wel met langere tijd. Ik voer verschillende taken uit bij mensen thuis." vertelt Barbara. "Bijvoorbeeld, als iemand een stoma heeft, verzorg ik de stomazorg. Daarnaast zorg ik ervoor dat ze van tevoren gedoucht zijn. Ook ben ik verantwoordelijk voor het uitzetten van medicatie en het controleren of alles nog goed gaat. Wondverzorging komt ook regelmatig voor. Soms is het simpelweg belangrijk om even een kopje koffie te drinken en te kijken hoe hun gemoedstoestand is, want de psychische gesteldheid speelt natuurlijk ook een grote rol."

‘Wat zorgt ervoor dat je kunt zeggen dat het een prettige werkdag was?’

"Allereerst natuurlijk als alles die dag goed verlopen is. Maar daarnaast ga ik met een goed gevoel naar huis als ik merk dat de cliënten zich goed voelen. Dat ik de mensen met een gerust hart kan achterlaten."

‘Stel, je moet een nieuwe collega inwerken. Wat is een tip die jij zou willen meegeven?’

"Ik denk dat het belangrijk is, en dat moet je wel een beetje in je hebben, dat als je rust uitstraalt naar de cliënten, mensen dat als heel prettig ervaren. Het hoeft niet allemaal gejaagd te zijn; soms moet je de tijd nemen voor mensen. Je kunt handelingen uitvoeren en tegelijkertijd met de mensen kletsen."

'Waar haal jij je werkplezier uit?'

"Ik haal mijn plezier uit het contact met de mensen en de cliënten. Beginnend dementerende mensen zijn vaak ontzettend lief. Er is bijvoorbeeld een cliënt die me altijd zo lief aankijkt. Maar soms is het ook lastig, want sommige beginnend dementerende mensen wonen nog thuis omdat er geen plek is in een verzorgingshuis. Momenteel hebben we bijvoorbeeld een cliënt die alleen thuis woont. Deze cliënt zit de hele dag met blote voeten en heeft een flinke wond. Hij is zich niet zo goed bewust van een gezonde leefstijl, en daarnaast is deze cliënt ook nog heel eenzaam. Er komt eigenlijk nooit iemand langs. Dat is erg lastig, want wij kunnen naast het verzorgen weinig voor een cliënt zoals deze betekenen. In zo'n situatie is het aan ons om te constateren dat het niet goed gaat. Zoals bijvoorbeeld wanneer een cliënt al drie weken lang hetzelfde shirt draagt, of wanneer het niet erg fris ruikt in huis en er al weken onaangebroken eten in de koelkast ligt. Als we dit signaleren maken we een melding bij de wijkverpeegkundige en dan wordt gezamenlijk bepaald wat we voor deze cliënt kunnen doen.